نوجوان خامنه‌ای

آقای امیری قلم نوری‌اش را روی میز می‌گذارد و می‌گوید: «بچه‌ها تا این‌مشکل فنی حل بشه، رایانه‌های دستیتون رو بردارین و تکالیفتون رو بفرستین روی شبکه».

محمد از جلوی کابین می‌گوید: «آقا پدر من اگه الآن این‌جا بود، فوری درستش می‌کرد. تخصصش تعمیر موتورای هیدروژنی سریع‌السیره».

بنیامین شکلکی برای محمد درمی‌آورد و می‌گوید: «کشتی ما رو از بس پز پدرت رو دادی! داداشِ منم...»

طاها در حرفش می‌دود: «خودتم که همش از داداشت تعریف می‌کنی! همه‌مون می‌دونیم داداشت توی سپاه سفینه‌های چهل‌نفرۀ قاره‌پیما می‌سازه».

تا بنیامین می‌آید که جواب طاها را بدهد، موتور تکان می‌خورد و حباب‌های درخشان آب، از پشت شیشه‌ها به آسمان می‌روند. همه صلوات می‌فرستند. سفینه آمادۀ حرکت است.

آقای امیری می‌گوید: «بچه‌ها به امید خدا، کمتر از دوساعت دیگه می‌رسیم. پس کمتر از دوساعت فرصت دارین که جواب سؤالو پیدا کنین».

محمد دستپاچه می‌گوید: «آقا یه‌بار دیگه می‌گین؟»

آقای امیری از گوشۀ چشم نگاهش می‌کند و می‌گوید: «صهیونیست‌ها که بودند، کجا می‌زیستند و چطور نابود شدند؟» محمد خجالت‌زده می‌پرسد: «با سین نوشته می‌شه یا صاد؟» بنیامین ملامت‌گرانه نگاهش می‌کند: «خنگول‌خان! رایانه‌تو درآر سرفصلای تاریخو ببین. فصل بعدی راجع به انقراض صهیونیستاست. هنوز نفهمیدی برای همین گردش علمیمون رو غزه‌ انتخاب کردند؟»

آقای امیری می‌گوید: «بچه‌ها البته ما امروز اول می‌ریم بیت‌المقدس تا نماز جمعه رو اونجا بخونیم. فردا ان‌شاءالله می‌ریم مهمون وزارت آموزش و پرورش جمهوری اسلامی فلسطین می‌شیم».

حمید از انتهای کابین می‌پرسد: «آقا! ما رو موزۀ کاخ سیاه هم می‌برین؟» بنیامین می‌غرّد: «باباجون کاخ سفید! نه سیاه». حمید می‌گوید: «تقصیر مامانمه همش توی خونه بهش می‌گه کاخ سیاه!»

بنیامین با خنده می‌گوید: «البته داداش منم همین‌جوری صداش می‌کنه! راستی بهتون گفتم داداشم و همکارای یمنیش قراره کاوشگر امسال رو بفرستن به سیاره زحل؟»

آقای امیری «ماشاءالله»ی می‌گوید و بحث را تمام می‌کند: «ان‌شاءالله سال دیگه موزۀ کاخ سفیدم می‌ریم. البته دیگه جز ستوناش چیزی ازش باقی نمونده. حالا ساکت باشین و کارتونو شروع کنین».

محمد کلمۀ «انقراض» را جست‌وجو می‌کند و اولین‌گزینه پس از «انقراض قوم صهیون»، «انقراض رژیم سعودی» است. سفینۀ «ایران ۳۱۳»  بر فراز آسمان تهران، اوج می‌گیرد و پیش می‌رود.